بیماری مقاربتی تریکومونیازیس (Trichomoniasis) یا تریکومونا
تریکومونیازیس (Trichomoniasis) یا تریکومونا نوعی بیماری عفونی مقاربتی است که از شایع ترین بیماری های رابطه جنسی (STI) به شمار می رود.
تریکومونیازیس در زنان و مردان دیده می شود اما در زنان شایع تر بوده و بیش از دو میلیون زن 14 تا 49 ساله را درگیر کرده است.
این عفونت به راحتی قابل درمان است اما در صورت عدم درمان ممکن است باعث بروز مشکلات جدی در سلامتی گردد.
بیماری تریکومونیازیس در اغلب موارد هیچ نشانه ای ندارد، آمار نشان می دهد تنها 30 درصد افراد مبتلا، با علائم تریکومونیازیس مواجه می شوند. علائم معمولا بین 5 تا 28 روز (یا بیشتر) بعد از آلودگی در فرد ظاهر می شود.
علایم تریکومونیازیس در زنان
ترشحات واژن؛ که ممکن است به رنگ سفید، خاکستری، زرد یا سبز باشد، معمولا کف دار است و بوی ناخوشایندی دارد.
لکه بینی یا خونریزی واژن
سوزش یا خارش ناحیه تناسلی
تکرر ادرار
درد هنگام دفع ادرار یا رابطه جنسی
درد قسمت پایین شکم (در موارد نادر)
توجه: تریکومونیازیس در 85 درصد زنان بدون هیچ علامت یا نشانه خاصی است.
علائم تریکومونیازیس در مردان
ترشحات مجاری ادراری
سوزش هنگام دفع ادرار یا پس از انزال
تکرر ادرار
راه های انتقال تریکومونیازیس چگونه است؟
1. رابطه جنسی واژینال، دهانی یا مقعدی
این عفونت از طریق هرگونه رابطه جنسی با فرد آلوده ممکن است منتقل می شود حتی اگر فرد آلوده هیچگونه علائم ظاهری نداشته باشد.
2. تماس با آلت تناسلی
تریکومونیازیس با تماس آلت تناسلی – حتی اگر انزال رخ ندهد – می تواند از فردی به فرد دیگر سرایت کند، بدین ترتیب رابطه زنان همجنسگرا نیز می تواند باعث انتقال این عفونت می شود.
این عارضه عفونی از طریق تماس های طبیعی فیزیکی همچون بغل کردن، بوسیدن، استفاده از ظروف مشترک یا توالت فرنگی منتقل نمی شود.
همچنین تماس جنسی که اندام تناسلی در آن نقشی ندارد باعث سرایت تریکومونیازیس نخواهد شد.
علت تریکومونیازیس
عامل ابتلا به تریکومونیازیس تک یاخته تک سلولی به نام تریکوموناس واژینالیس است که در زنان باعث بروز عفونت واژن، عفونت مجاری ادراری یا هر دو می شود و در مردان تنها به عفونت مجاری ادراری منجر می شود.
عوامل موثر در ابتلا به تریکومونیازیس
برخی عوامل، خطر ابتلا به تریکومونیازیس را افزایش می دهد، از جمله:
رابطه جنسی با افراد مختلف
ابتلا به سایر بیماری های جنسی (STI)
سابقه عفونت تریکومونیازیس از قبل
عدم استفاده از کاندوم در روابط جنسی
لازم به ذکر است احتمال ابتلا به تریکومونیازیس در خانم های بالای 40 سال دو برابر بیشتر از دختران جوان است.
تشخیص تریکومونیازیس
از آن جایی که تریکومونیازیس اغلب اوقات بدون هر گونه علامت می باشد و در صورت بروز علائم، ممکن است با سایر بیماری های جنسی اشتباه گرفته شود، بنابراین تشخیص آن از طریق علائم امکان پذیر نیست.
در صورتی که فرد به عفونت در ناحیه واژینال یا مجاری ادراری مشکوک است برای تشخیص تریکومونیازیس ممکن است از آزمایش های زیر استفاده کند:
معاینه لگنی
کشت سلولی
تست آنتی ژن (در صورت وجود تریکوموناس واژینالیس آنتی بادی ها به آن چسبیده و تغییر رنگ نشان دهنده ابتلا به این عفونت است)
تست DNA تریکوموناس
بررسی ترشحات واژینال (در زنان) یا ترشحات ادراری ( در مردان) زیر میکروسکوپ
در صورتی که فرد به این بیماری مبتلا باشد لازم است آزمایش مربوط به سایر بیماری های STI را نیز انجام دهد.
درمان این عفونت به راحتی انجام می شود، پزشک برای درمان تریکومونیازیس معمولا اقدام به تجویز آنتی بیوتیک های زیر می کند:
مترونیدازول (metronidazole)
تینیدازول (tinidazole)
در اغلب موارد یک هفته بعد از آغاز مصرف دارو، بیماری بهبود پیدا می کند.
بسیار مهم است که همسر فرد مبتلا نیز اقدامات درمانی را انجام داده و تا یک هفته بعد از درمان دارویی و تمام شدن قرص های آنتی بیوتیک با یکدیگر رابطه جنسی نداشته باشند، زیرا احتمال ابتلای مجدد به بیماری وجود دارد.
اگر بعد از یک هفته همچنان علائم عفونت بهبود پیدا نکند نیاز است دوباره به پزشک متخصص مراجعه شود.
شما می توانید به متخصص زنان و زایمان مراجعه کنید یا اگر وقت مراجعه به پزشک را ندارید یا دسترسی به یک پزشک متخصص زنان و زایمان خوب برای شما سخت است، پیشنهاد می‌کنیم با استفاده از سامانه پزشکی از راه دور تله ویزیت به صورت آنلاین با بهترین پزشکان متخصص زنان و زایمان به صورت متنی ارتباط برقرار کنید
"یا به صورت آنلاین در اپلیکیشن TeleVisit توسط بهترین پزشکان متخصص ویزیت شوید ".
www.televisit24.com
توصیه می شود فرد سه ماه بعد از درمان، مجددا تست تریکومونیازیس انجام دهد زیرا احتمال برگشت بیماری بعد از سه ماه در زنان حدود 17 درصد است، حتی اگر همسر فرد نیز درمان شود احتمال برگشت بیماری وجود دارد.